به بهانه بازگشت دوباره اسطوره
 |
قهرمان جام جهانی 1998 در کشور فرانسه، سال 2000 راهی یوونتوس شد تا پیراهن سیاه سفید و پرافتخار بیانکونری را بر تن کند، آن هم در تابستان سالی که با به ثمر رساندن گل طلایی در دیدار فینال مسابقات یورو 2000 بین دو تیم فرانسه و ایتالیا، خود را در سطح ملی به اثبات رسانده بود. هواداران یوونتوس اما برای بخشیدن او به خاطر ناکام گذاشتن آن ها در رسیدن به قهرمانی در آن فینال، به زمان چندان زیادی نیاز نداشتند. ترزگل در اولین فصل حضورش در یوونتوس، در حالی که اکثر اوقات کار را از روی نیمکت آغاز می کرد، در 32 بازی موفق به ثمر رساندن 15 گل شد، یک شروع فوق العاده برای به دست آوردن اعتماد کادرفنی و هواداران، اعتمادی که به باشگاه اطمینان داد که می تواند برای مدتی بسیار طولانی روی مهاجم بلند قامت تیم ملی فرانسه حساب باز کند. اعتمادی که در کوتاه ترین زمان ممکن جواب داد. دیوید بلافاصله اعتماد یوونتوس را با به ثمر رساندن 24 گل در فصل بعد و به دست آوردن عنوان آقای گلی مسابقات سری آ، پاسخ داد. عنوان آقای گلی که در بازی پایانی فصل مقابل اینترمیلان به دست آورد... گلزنی و برگرداندن بازی مقابل رقیب همیشگی در داربی ایتالیا. قهرمانی این فصل او، اولین قهرمانی اش از مجموع چهار قهرمانی اش با یوونتوس در مسابقات سری آ بود، بعلاوه دو عنوان قهرمانی سوپرکاپ ایتالیا و یک عنوان قهرمانی مسابقات سری بی ایتالیا.
بله، ترزگه در سال 2006 تصمیم گرفت حتی در یک دسته ی پایین تر نیز برای یوونتوس توپ بزند. سقوطی غیرقابل باور به سری بی که با فداکاری های غیرقابل باورتر جیجی بوفون، مائورو کامورانزی، پاول ندود، الکس دل پیرو و داوید ترزگه همراه بود، هر کدام روش خاصی را برای بازگرداندن یوونتوس به جایگاه اصلی اش داشتند و روش برترین گلزن خارجی تاریخ باشگاه یوونتوس تنها یک چیز بود: گلزنی. درست در فصلی که به نظر می رسید رابطه ی ترزگه با یوونتوس رو به پایان است. اما باید حضور او در یوونتوس همچنان ادامه می داشت، چرا که ترزگل افسانه ای هنوز چیزهایی زیادی برای در اختیار گذاشتن بانوی پیر خود داشت. دیوید سه فصل دیگر را هم در یوونتوس ماند. در فصل بعد از صعود مقتدرانه از سری بی به سری آ، دیوید دومین گلزن برتر مسابقات سری آ در آن فصل شد، درست پشت سر کسی که با او یکی از طوفانی ترین زوج های خط حمله ی فوتبال را در تاریخ یوونتوس، سری آ و فوتبال دنیا می ساخت، الساندرو دل پیرو.
پس از این هرچند مصدومیت ها و بدشانسی های پی در پی، حضور او را در پیراهن یوونتوس کمتر کرد، اما این ها هم حتی نتوانستند مانع گلزنی های ترزگل شوند، میانگین گلزنی های دیوید همچنان ثابت ماند. با پاسپورتی فرانسوی، اما اصلیتی آرژانتینی، ترزگه هرچند همیشه به یک زبان سخن گفته است: زبان گل ها! گل هایی که برای او همه چیزند. این را می توانید در پس لبخدی که بعد از هر بار گلزنی روی چهره اش نمایان می شود، ببینید. چشم های ترزگه، پس از 10 سال، باید در ورزشگاه های دیگری به دنبال مادر بئاتریس می بود. مادر بئاتریسی که در حل پخش کردن کاغذ رنگی پس از هربار گلزنی پسرش در زمین است. شاید اکنون ترزگه باید مادرش را در ورزشگاه های دیگری جست و جو کند، اما نام و یاد او تا ابد در تاریخ پر افتخار یوونتوس باقی خواهد ماند.
یکشنبه شب، ترزگه در بازگشتی دوباره از غیبت طولانی مدتش به تورین بازمی گردد. دیدن او روی صندلی های وی آی پی ورزشگاه یوونتوس، برای هواداران یووه کمی سخت خواهد بود. از آخرین خاطره های خوب هواداران بیانکونری با ترزگه زمان زیادی نمی گذرد و دیدن او روی سکوها شاید به تلخی دیدن درخشیدن او در لباس سایر تیم ها باشد. اما یکشنبه شب شاید وقت فکر کردن به این ها نباشد، یکشنبه وقت لذت بردن از بازگشت دوباره ی اسطوره به خانه خواهد بود... ترزگه ای که شایسته ی قرار گرفتن در میان بزرگ ترین های تاریخ یوونتوس را دارد. بنابراین ممنون دیوید، ممنون از گلزنی های بیشمارت، ممنون از فداکاریت در سری بی؛ یوونتوس تا ابد بخشی از تاریخ تو خواهد بود و تو، ترزگه، همین حالا هم یکی از اساطیر یوونتوس هستی.
«به اشتراک گذارید»
محمد امینی نسب«نگارنده اخبار»
ارتباط با نگارنده:
